با پایان یا فتن ماه رمضان و فرارسیدن عید فطر یاد غزلی از حافظ افتادم .حافظ این غزل را بعد از پایان ماه رمضان و هنگامی سروده که از دست متدینین متعصب آن دوران به تنگ آمده بود.همان کسانی که روزه ،نماز و کلیه دستورات شرعی دیگر را برای خود ابزار قدرتی ساخته بودند و بوسیله آن بر متدینین متعقل یا به اصطلاح امروزی آن روشنفکران دینی (از جمله خود حافظ) فشار وارد کردند و آنان را در دید مردم، کافر و از دین خارج شده جلوه دادند. بدین شکل خود بر مسند ذهن مردمان کم سواد و چه بسا بی سواد آن دوره تکیه کردند و اختیار آنان را در دست گرفتند که عواقب آن کج فهمی ها تا به امروز در جامعه سنتی-دینی ما پا برجاست.و اما غزل مورد نظر این است

روزه یکسو شد و عید آمد و دلها برخاست
می ز خم خانه بجوش آمد ومی باید خواست
نوبه زهد فروشان گران جان بگذشت
وقت رندی و طرب کردن رندان بر پاست
چه ملامت بود آن را که چنین باده خورد
این چه عیب است بدین بی خردی وین چه خطاست
باده نوشی که در او روی و ریایی نبود
بهتر از زهد فروشی است که در او روی و ریاست
ما نه مردان ریاییم و حریفان نفاق
آنکه او عالم سر است بدین حال گواست
فرض ایزد بگذاریم و به کس بد نکنیم
وانچه گویند روا نیست نگوییم رواست
این چه عیب است کزان عیب خلل خواهد بود
ور بود نیز چه شد مردم بی عیب کجاست